က်ေတာ္တို႔ ျမန္မာ မိဘ အမ်ားစုက ေတာ့ပညာေရးကိုအားေပးၾကပါတယ္။ သားသမီးပညာတက္ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲရင္းႏွီျမဳတ္ႏွံရ ျမဳတ္ႏွံရ ျမဳတ္ႏွံၾကပါတယ္။
ျမဳတ္ႏွံထားတဲ့ အရင္းအႏွီး နဲ႔ ျပန္ရတာနဲ႔ေကာကာမိရဲလား ဆိုတာ ထည္႔မတြက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ အက်ိဳးအျမတ္ျျပန္ရတာဆိုတာ ကေတာ့တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္တြက္ပုံခ်င္းတူမယ္မထင္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႕ ဂုဏ္အတြက္တက္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားသားသမီးက ဘြဲ႕တစ္ခုရၿပီး ကိုယ္သားသမီးက်ေတာ ဘာဘြဲ႔မွမရ ရင္ဘဲလူၾကားထဲမွာမ်က္ႏွာငယ္ရ သလိုလိုရွိတက္ၾကပါ တယ္။ အနည္းဆုံးေတာ မဂၤလာေဆာင္ရင္ သူသားေလးက ဘြဲ႔ရေတာ့။ သူသမီးက်ေတာ့ဘြဲ႔ ေလးတစ္ခုေတာင္မရရွာဘူးဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူျပစ္တင္ေျပာဆိုတက္ၾကပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳမိဘေတြက်ေတာ့ သူတို႔သားသမီးကို ဘြဲ႔လည္းရ ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံလည္းရ ေစခ်င္တဲ့သေဘာေတြပါ ပါတယ္။ သားသမီးေတြက မိဘေတြကို အေမတို႔အေဖတို႔ရာ ဒီဘြဲ႔ရလည္း ဘာမွမထူပါဘူး။ စာသင္မဲ့အစား စီပြားရွာတာမွ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္ ေျပာတဲ့အခါ ဟဲ့နင္ကိုပညာသင္ခိုင္းတာ ဘြဲ႔ရဖို႔ အတြက္ပဲ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြနဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတက္ေအာင္ လူတစ္လုံးသူတစ္လုံး ျဖစ္ေအာင္သင္ခုိင္းတာဟဲ့ လိုျပန္ေျပာတက္ၾကတာမ်ားပါတယ္.
တစ္ခ်ိဳၾကေတာ့လည္း အနာဂတ္ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံမွဴ အျဖစ္နဲ႔ ဘြဲ႔တစ္ခုကိုရယူၾကပါတယ္။ ဥပမာ ဆရာ၀န္ အျဖစ္နဲ႔အနာဂတ္မွာ အသက္ေမြ၀မ္းေက်ာင္ျပဳဖို႔ အတြက္သင္ယူၾကပါတယ္။
ဘြဲ႔တစ္ခုရဖို႔ ဆိုရင္အနည္းဆုံးအခိ်န္ ၃ ႏွစ္ရင္းရမယ္။ေငြရင္းရပါမယ္။ အားစိုက္ထုတ္မႈေတြရင္းႏွီးရ ပါမယ္။ ဘြဲ႔တစ္ခုရလို႔ သက္ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းနယ္ပယ္ထဲကို ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ရင္းႏွီးရတာတန္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ဘာ အတြက္ရင္းႏွီးထားမွာလဲ ဆိုတာေသခ်ာစဥ္းစား ၿပီးမွတက္ေရာက္သင္ယူၾကတာ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment