Sunday, March 29, 2009

ဝါသနာ

ပုလုေကြး ဘာဝါသနာပါလဲဆိုေတာ့ စာဖတ္တာ အရမ္းဝါသနာပါတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ တက္က်မ္းတို႔၊ သိုင္းစာအုပ္တို႔ ဘာတို႔ကိုလုံးဝ မဖတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာ အခ်စ္ဝတၳဳေတြကုိလဲ မဖတ္ဘူး။ အၾကိဳက္ဆုံး ဂ်ာနယ္နဲ႔ မဂၢဇင္းေတြက the voice weekly ၊ living color magazine နဲ႔ အရင္က ဓန ….etc ။ မိုးေအးေအးမွာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္နဲ႔ အိပ္ယာေပၚမွာ ေကြးခဲ့တဲ့ ဟိုတစ္ခ်ိန္ကို သတိရမိတယ္။

ေနာက္ပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ဖ်က္ရမယ္ဆို လဲ အရမ္းဝါသနာပါတယ္။ သူမ်ား ကြန္ပ်ဴတာ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ ပ်င္ရမယ္ဆိုလဲ အလကား ျပင္ေပးတယ္။ လုိအပ္ရင္ ဘတ္ကတ္လုပ္ဖို႔ စီဒီေတာင္ စိုက္ေပးေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ျပင္တာ ကေတာ့ သူမ်ားေတြလို စနစ္က်က်ေလ့လာထားတာ မဟုတ္ေတာ့ အရမး္ၾကီး ေတာ့မက်ြမ္းဘူးဗ်။ ဆီေပ်ာက္ မီးေပ်ာက္ေလာက္ေတာ့ရပါတယ္။ သူမ်ားစက္ကို မျပင္ရရင္ ကို႔ကြန္ပ်ဴတာကို ကလိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေတာ့ ဟာလူးေလးဆို ဝယ္တာ တစ္ႏွစ္မျပည္ေသးဘူး ေဖာမတ္ရုိက္တာ ၅ၾကိမ္ေလာက္ရွိပီ။ ဟဟ။

ေနာက္ပီး ေဆာ့ဝဲလ္ ေတြ စုတာ ဝါသနာပါတယ္။ ဘယ္က အလကား ရမလဲ။ ဘယ္လို ေဒါင္းကမလဲဘဲ ေခ်ာင္းေနတာ။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေဆာ့ဝဲလ္သူခိုးဆုိင္ၾကီး ျပန္ဖြင့္မယ္။ အခုလို ေခတ္ပ်က္တုန္းပဲ ဆိုရင္ေပါ့ေလ။ (ဟုတ္တယ္ေလ ေခတ္ေကာင္းရင္ ေကာ္ပီရိုက္ေတြ ေကာ္ပီလက္ဖ္ ေတြနဲ႔ ညိကုန္မေပါ့)။

ကဲဘာဝါသနာပါေသးလဲ … အခုေလာေလာဆယ္ စဥ္းစားမိတာ ဒါအကုန္ပဲဗ်။ ကဲ အသက္ လို႔ က်ေတာ္ေခၚတဲ့ သက္ပုိင္သူ ေရ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္….။ ဘယ္သူကိုမွလဲ လက္မလႊဲေတာ့ဘူး။

Friday, March 27, 2009

ေရႊ ၆၂ ထဲက ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေရႊ (ေျမြအိမ္)---အပိုင္း ၂

အပိုင္း (၂)
ေျမြအိမ္
ေရးသူ…ထက္ၿငိမ္းေဝ
အမွတ္ ၁၂၂၊ ဇန္နဝါရီလ၊ ၂၀၀၀ ျပည္႔ႏွစ္
ေရႊအျမဳေတ ရုပ္စုံမဂၢဇင္း


အပိုင္း (၂)

“ရႊြတ္ရႊတ္.. ဘရားသား၊ ရွိတယ္ လာလာ”


ဧည္ၾကိဳေကာင္ေလး ေခၚရာေနာက္ကို လိုက္ဝင္လာခဲသည္။ အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ခုံတန္းရွည္သုံးခု ခ်ထားသည္။ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ တံခါးေတြ ေစ့ရုံပိတ္ထားေသာ အခန္က်ဥ္း ေလးငါးခု ကိုေတြ႔ရည္။ အခန္းက်ယ္ထဲက လူေတြကို တစ္ခ်က္ေဝ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ့ မိန္းကေလး သုံးေယာက္ႏွင့္ ေယာက်ၤားအရြယ္စုံ ဆယ္ေယာက္ခန္႔။ အင္း ..မ်က္ႏွာသိ တစ္ေယာက္မွ မပါလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

“ဘရားသား ၾကိဳက္ရာေရြးေနာ္။ အသစ္ကေလးေတြ ေရာက္ေနတယ္။ တိုကင္ ၾကိဳယူထားပါလား”

“ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”

“သုံးရာ”

“မမ်ားဘူးလား၊ က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္က ေျပာလိုက္တာ ႏွစ္ရာတဲ့”

“ဟာ ..မရေတာ့ဘူး ဘရားသား၊ ေစ်းတက္သြားၿပီး”

“ကဲ…ေပးေပး၊ တိုကင္တစ္ခု”


တိုကင္ ယူၿပီးမွ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေစ့ေစစပ္စပ္ ၾကည္လိုက္သည္။ စိတ္ၾကိဳက္ မေတြ႕ရ။ အခန္းထဲမွ ထြက္လာသူမ်ားကုိ ေစာင့္ၾကည္႔ျပန္သည္။ အၾကိဳက္ မေတြ႕ျပန္။ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု မယ္ခရားေလးေတြ ေတြ႔ေနရသည္။

“ဘရားသား ျမန္ျမန္ေရြးေနာ္။ အခန္းလြတ္၇ွိေနတုန္း ဝင္ရေအာင္ ။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္လူေတြ ေရာက္လာရင္ က်ပ္ကုန္မယ္”


ေနာက္လူေတြ။ ဧည္႔သည္ အသစ္ေတြ ေရာက္လာႏိုင္သည္ ။ ထိုအထဲတြင္ မ်က္ႏွာသိ ပါလာႏိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့ သည္အထဲမွာ ထိိုင္ေနရတာ စိတ္မလုံ။ “ေပးၿပီး ကမ္းၿပီးသား စိတ္ခ်ရတယ္” ဆိုေပမယ့္ ဘာကို မွန္းမသိ သူ စိုးရိမ္ေနသည္။ သည္ေတာ့ စိတ္ၾကိဳက္မဟုတ္ေပမယ့္ နညး္နညး္ သင့္မည္ ထင္တာကို ျမန္ျမန္ေရြးခ်ယ္ လုိက္ရသည္။

“လာ…အစ္ကို၊ ဒီအခန္းအားတယ္”
သူမ ဦးေဆာင္ရာေနာက္ကို လိုက္ဝင္ခဲ့သည္။

“ေပးေလ…. တိုကင္”
လက္ထဲကိုင္ထားေသာ တိုကင္ကို လွမး္ေပးလိုက္သည္။

“မုန္႔ဖုိးေပးရမွာေနာ္”

“ဟာ….အဲဒီမွာ သုံးရာတန္ တိုကင္ေပးၿပီးၿပီပဲ”

“အဲဒီအထဲက က်ြန္မတို႔က ေျခာက္ဆယ္ပဲ ရတာ။ အစ္ကိုတုိ႔ သနားလို႔ မုန္းဖိုးေပးမွသာ”

“အင္း က်ြန္ေတာ္လဲ သိပ္ပါတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာ သုံဆယ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္”

“ကဲကဲ ရွိတာသာေပး”
မၾကည္မလင္ႏွင့္ လွမ္းယူသည္။

“ကဲ.. ျမန္ျမန္ ၊ ၾကာလို႔မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္လူေတြ ရွိေသးတယ္”
မ်က္ႏွာထားႏွင့္ အမိန္႔ေပးျပန္သည္။


“ဟာ…အဲဒါၾကီးက အလကားရႈပ္လိုက္တာ”
အကာအကြယ္ ပစၥည္းေလးကို အိတ္ေထာင္ထဲမွ ထုတ္ယူလိုက္ေတာ့ စိတ္မရွည္သံႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။
သည္ေနာက္တြင္…။

မည္မည္ရရ ေျပာစရာဆိုလို႔ ရင္တုန္တာရယ္( ရင္ခုန္တာမဟုတ္) ထင္သေလာက္လည္း မဟုတ္သျဖင့္ စိတ္ထဲမေက်နပ္တာရယ္၊ လူ႔အဆင့္အတန္း အရ ေအာက္ဆုံးမွာ ရွိေနသူက မာေရေၾကာေရ ဆက္ဆံတာကုိ ခံရတာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ မသတီတာရယ္။

လူတစ္ကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ိသြားသည္။ ေနာင္တ ရတာလိုလို၊ ဝမ္းနည္းတာလိုလို၊ ကိုယ္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွေျမာတာလိုလို ျဖစ္လာသည္။ မသတီစိတ္က ပိုမိုတိုးလာသျဖင့္ ရုတ္ခ်ည္း ထၿပီး ေရအိမ္ဆီသို႔ ေျပးသည္။ ေရအထပ္ထပ္ သုံးသည္။ သို႔ေသာ္ မသတီစိတ္က ေလ်ာ့မသြား။

အိမ္အျပင္ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ စက္ဘီးကို ဆြဲယူၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး နင္းမိသည္။ ေခါင္းထဲမွာ သည္အိမ္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ေဝးလိုစိတ္သာ ၾကီးစိုးေနသည္။

အေတာ္ေလး ခရီးေပါက္လာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ သက္သာသလို ခံစားရသည္။ ရင္တုန္တာ နည္းနည္းေျပလာသည္။ မြန္းက်ပ္သလို ျဖစ္ေနတာ နညး္နညး္ ေလ်ာသြားသည္။ သို႔ေသာ္…

“ဟင္”
အနံတစ္ခုကို သတိထားလိုက္မိသည္။ အေပါစား မိက္ကပ္နံ ခပ္စူးစူး။ ၿပီးေတာ့ ဘာရယ္လို႔ တိတိက်က် မေျပာႏိုင္သည္႔ မႏွစ္သက္ဖြယ္ အနံတစ္ခု။

သည္ေလာက္ ေဆးလာတာေတာင္ သည္အနံက ကပ္ပါလာတာ။ ဧကႏၱ ႏွာေခါင္းဆီက ျဖစ္မည္။ လက္ကိုင္ပုဝါကို ထုတ္ယူၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးကို သုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ကိုင္ပဝါကို လမ္းေဘးသို႔ အႏွေျမာမရွိ လြင့္ပစ္လုိက္သည္။

အနံရတာ သက္သာသလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ လုံးလုံး ေပ်ာက္မသြား။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ အနံက ေဝ့ခနဲ၊ ေဝခနဲ ျဖစ္ေနသည္ ထင္မိသည္။ မတက္ႏိုင္ေတာ့။

အငး္..အကာအကြယ္ ပစၥည္းေလး သုံးခဲ့ေတာ့ ေရာဂါေတာ့ မကူးေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ကိုးဆယ့္ငါး ရာခုိင္ႏွဳန္းေလာက္ေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္ ဆိုပဲ။

ဂုဏ္သိကၡာကိုေတာ့ လွ်ာထိုးဦးထုုပ္ေလးႏွင့္ ကာကြယ္မိသည္။ တကယ္တမး္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ္ရာႏႈန္း ပင္ ကာကြယ္ႏိုင္မည္ မထင္။ စိတ္စင္ၾကယ္မႈကို ေတာ့ လုံးဝပင္ အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္ခဲ။ လြန္ခဲၿပီ။
စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲသည္။ မိသားစုက ဧည္ခန္းမွာ ထိုင္ရင္ တီဗီြၾကည္႔ေနၾကသည္။ အိမ္ထဲဝင္ရမွာ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကိုယ္ဆီက အနံကို အေဖတို႔၊ အေမတို႔ သတိထားမိသြားမွာ စိုးရိမ္ေနမိျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဧည္႔ခန္းမွာ ညီမေလးလည္း ရွိေနသည္။ ညီမေလးႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္း မဆုံခ်င္။
အိမ္ေဘးက ပတ္ၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဝင္ခဲသည္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အဝတ္အစားေတြကို အလ်င္အျမန္ ခ်ြတ္ၿပိး အေဝးဆုံးသို႔ လႊင္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ညၾကီးအခ်ိန္မေတာ္ ေရတဗြမ္းဗြမ္း ခ်ိဳးးကာ ဆပ္ျပာအထပ္ထပ္ တိုက္ေနမိသည္။

“ဟဲ့ေကာင္ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ၊ ညၾကီး မင္းၾကီး”

“ေျမာင္းပုပ္ထဲ ေခ်ာ္က်လာလို႔ အေဖ”


ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစား အသစ္လဲကာ ပိုစိတ္ခ်ရေအာင္ ေရေမႊးနည္နည္း ျဖန္းလုိက္သည္။ ရေေလာက္ပီ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စူးစမး္ ၾကည္လိုက္သည္။ ေရေမႊးနံ သင္းသင္းၾကားမွာ မႏွစ္ျမိဳ႕ဖြယ္ အနံက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ စူးထြက္လာေလသည္။ ။။။။။။။။
---------------------------------------------------- --------------------------------------------------
အား ပါး လက္ေတာ္ေတာ္ေညာင္းသြားပီ။ ဒီဝတၳဳေလးကို က်ေတာ္ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ကတည္းက ဖတ္ပီးေနတာ။ ေနာက္ထပ္ဖက္ခ်င္လို႔ ျပန္ရွာေတာ့ ဘယ္လထုတ္မွန္း မသိေတာ့ ထပ္မဖက္ရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဦးဝင္းၿငိမ္း ရဲ႕ ေရႊ ၆၀ ထြက္လာေတာ့ ပါလာမလားလို႔ ။ ေစာင့္ဖက္ေနမိတယ္။ ပါမလာဘူး။ ေရႊ ၆၁ ထြက္လာေတာ့လဲ မာမီကဝယ္တယ္။ ဒီဝတၳဳေလး မ်ားပါလာမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ပါမလာျပန္ဘူး။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့ ေရႊ ၆၂ ထြက္တာေတြတာနဲ႔ က်ေတာ္ဝယ္လာမိတယ္။ အခုမွပဲ ဒီဝတၳဳေလး ကိုျပန္ဖတ္၇ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေတာ္ရဲ႕ ဘာမဟုတ္တဲ့ ဘေလာ့ေလးမွာ တင္မိတယ္။ က်ေတာ္မွတ္မိေနတာက ဒီဝတၳဳေလးေၾကာင့္ အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ အယ္ဒီတာၾကီးႏွစ္ဦး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေခၚမေျပာ ျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာဆိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့မွ မင္းသမီးၾကီး ေဒၚဝါဝါဝင္းေရႊက ျပန္ေပါင္းစည္းေပးေတာ့မွပဲ ေက်ေအးၾကသတဲ့ဗ်ာ….အဲ့ဒီလို အဲ့ဒီလို…(က်ေတာ္ အမွတ္မွားေနရင္ေတာ့ ေဆာရီး)။

Tuesday, March 17, 2009

ေရႊ ၆၂ ထဲက ကြ်န္ေတာ္အၾကိဳက္ဆုံးေရႊ (ေျမြအိမ္)


ေျမြအိမ္
စာေရးဆရာ…ထက္ၿငိမ္းေဝ
အမွတ္ ၁၂၂၊ ဇန္နဝါရီလ၊ ၂၀၀၀ ျပည္႔ႏွစ္
ေရႊအျမဳေတ ရုပ္စုံမဂၢဇင္း

(photo by google)

၅၈လမ္းအတုိင္း ေတာင္ဘက္ကုိ တည္႔တည္႔သြား ေအာင္စစ္သူ ကားဂိတ္ေတာင္ဘက္နားက ကုန္းျမင့္ဘက္ေပၚမွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းၾကီးတစ္ေက်ာင္း ေတြ႔လိမ့္မယ္။


ဟုတ္ၿပီ ေတြ႔ၿပီ။


အဲဒီကေန ေတာင္ဘက္ကို ႏွစ္ျပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဆက္သြားလုိက္၊ လမ္းအေရွ႕ဘက္ အစြန္ဆုံးက အိမ္ဟာ မင္းသြားခ်င္တဲ့ အိမ္ပဲ။


စက္ဘီးကို ေျခတစ္ဖက္ ေထာက္ရပ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕ ႏွစ္ျပေက်ာ္ေက်ာ္ သို႔လွမ္းၾကည္႔ လိုက္သည္။
အလို.. ေမွာင္စပ်ိဳးအခ်ိန္ ဆိုေပမယ့္ လမ္းမီးေတြနဲ႔ လင္းထိ္န္ေနပါလား။ လူေတြကလည္း သြားၾကလာၾက စည္စည္ကားကားပဲ။ ကိုယ္ထင္ထားသလို ၿမိဳ႕အစြန္ ေခ်ာင္ကေလးထဲက လူသြား လူလာနည္းတဲ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ေနရာတစ္ခုမဟုတ္ပါလား။


ဆက္သြားရမွာပင္ ရွက္သလိုလို ရြံသလိုလို ျဖစ္သြားသည္။


အင္း..လူမျမင္ သူမျမင္ ေနရာမွတ္လို႔ လာခဲ့တာ၊ လူေတြ အမ်ားၾကီး ဆိုေတာ့ မခက္ဘူးလား။ မေတာ္ အသိတစ္ေယာက္ေယာက္ နဲ႔ေတြ႔ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သည္ကို ဘာလာလုပ္လဲ ေမးရင္ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။ အေၾကာင္း ျပခ်က္တစ္ခုခုေတာ့ စဥ္းစားထားရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုံပါမလား။ ကုိယ္ေျပာတာကို မယုံဘဲ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးၾကီး လုပ္ေနရင္ ပိုၿပီးအေနခက္ေရာမယ္။


ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည္႔ရေကာင္းမလား စဥ္းစားမိျပန္သည္။


အို …ဒီေလာက္အေဝးၾကီး စက္ဘီးနင္းလာခဲ့ၿပီးမွ ဘာမွမဟုတ္ဘဲ လွည္႔ျပန္ရရင္ ေမာစရာ။


ၿပီးေတာ့ ဒီကုိလာႏိုင္ဖို႔ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ လက္ဖက္ရည္ အငတ္ခံၿပီး ပိုက္ဆံစုခဲ့ရတာ။ အရင့္အရင္ လေတြတုန္းကလည္း သြားမယ္သြားမယ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ သြားၾကည္႔ဦးမယ္နဲ႔ စိတ္ကူးပဲ ရွိၿပီး ရြံတြန္႔ရြံတြန္႔ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္ကို ရဲရဲပိုင္းျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ။ လိုရာေရာက္ဖုိ႔လည္း လက္တစ္ကမ္းပဲ လိုေတာ့တဲ့ဟာ။ ဒီေလာက္ထိ ေရာက္ၿပီးမွ လွည္႔ျပန္ရရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။


ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာက ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ဆုိ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ လွမ္းတာပဲ။ ဒီအရပ္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အသိေတာ မရွိေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ တကယ္လို႔ မ်က္ႏွာသိ ရွိေနေတာင္ လွ်ာထိုးဦးထုပ္နဲ႔၊ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို ရုတ္တရတ္ေတာ့ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆက္သြားလုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။


ေနဦး၊ ေနမပူဘဲ ဦးထုပ္နဲ႔ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေကာင္းပါ့မလား။ လူေတြ ပိုၿပီး သတိထားမိေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေနမလား။ မ်က္မွန္ေတာ့ ခ်ြတ္ထားတာ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ဦးထုပ္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕လည္း ေနမပူဘဲ ဒီလုိေဆာင္း တက္ၾကတာပဲ။ မ်က္မွန္ခ်ြတ္ၿပီး ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထားလိုက္မယ္။ ေခါင္းငုံ႔ထားရင္ မ်က္ႏွာကို သူမ်ားကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အေသအခ်ာ မၾကည္႔ရင္ ေပါ့ေလ။

အဲ..တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ေခါင္းအျမဲငုံ႔ထားလို႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ဟုိဟုိသည္သည္ ၾကည္႔ရေတာ့မယ္။ ဒါဆိုရင္ အဲ့ဒီအိမ္မွာရွိတဲ့ လူေတြနဲ႔ အဲဒီအိမ္ကို လာတဲ့ ကိုယ္လိုလူေတြကေတာ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရမွာပဲ။ အဲဒီအထဲမွာေကာ ကိုယ့္အသိ မရွိႏိုင္ဘူးလား။ အင္း.. ရွိႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီိလုိမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရင္ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရပါ့။ တစ္သက္လုံး ရိုးရိုးေအးေအး ေနခဲ့သမ်ွ သိကၡာေတြ ေရစုန္ေမ်ာကုန္ မွာပဲ။ “တစ္ခါခုိးစား၊ တစ္ခါမိ” ဆိုသလို ျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡ။

အိုေလ.. ကုိယ္လည္း ေလာကီသား ေသြးနဲကိုယ္၊ သားနဲ႔ကို္ယ္ပဲဟာ။ တစ္ခါတေလေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ သူမ်ားေတြလို ခဏ ခဏ အလြန္အကြ်ံမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအိမ္မွာ ဆုံၾကၿပီး ဆိုမွေတာ့ “သည္ပုတ္ထဲက သည္ပဲ” ပဲေပ့ါ။ ဆင္ျဖဴမ်က္ႏွာသာ ဆင္မညး္ မၾကည္႔ဝံတာ။ ဆင္းမည္း ဆင္မည္း ခ်င္းေတာ့ ဘာလို႔ ဝံ့ရမွာလဲ။

စိတ္ကို တင္းၿပီး စက္ဘီးကို ဆက္နင္းလာခဲ႔သည္။ ေရာက္လိုေသာ အိမ္ႏွင့္ နီးလာေတာ့ ရင္ခုန္ႏွဳန္က ေတာ္ေတာ္ေလး ျမန္လာသည္။ တကယ္ဆုိ အသက္ ၃၃ႏွစ္ အရြယ္ လူပ်ိဳၾကီး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မိန္မပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ကို သည္မွ်ရင္ခုန္ေနဖို႔ မေကာင္းဟု ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘာသာသူ အလိုလို ခုန္လာတာေတာ့ ဘာမွမတက္ႏုိင္။ သည္ အတိုင္း ပင္ ဆက္နင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ တည္႔တည္႔ကို ေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲက ဟာတာလိုလို၊ ေမာတာလိုလို ျဖစ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာက ထူပူရွိန္းဖိိန္းေနျပန္သည္။
ေနာက္တစ္ပုိင္း ေသာၾကာေန႔တင္ပါမည္ ။ ည ( ရ )နာရီ

Wednesday, March 11, 2009

အျမန္လမ္းမေပၚ ခဏတာ

ပုလုေကြးေလး ျမန္မာျပည္ ျပန္ေတာ့ ဘယ္ေရာက္ခဲ့လဲဆို ဟီးဟီး ဘယ္မွေထြေထြထူးထူး မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ပထမေတာ့ ပါၾကီး၊ မာမီ၊ မၾကီး(က်ေတာ့ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္မ) အပါအဝင္ အိ္မ္က ကေလးေတြနဲ႔ အားလုံး ေခ်ာင္းသာသြားပီး ဂ်လန္း ဂ်လန္းလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားေပမဲ့ဲ့ မၾကီး က်န္းမာေရးေၾကာင့္္ မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး။

တေန႔ေတာ့ ပုလုေကြးတို႔ အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ အျမန္လမ္းကို ပါၾကီးက သြားမယ္ဆိုတာနဲ႔ ပုလုေကြးလဲ လိုက္ခဲ့တယ္။ အျမန္လမ္းတေလ်ွာက္ပုလုေကြးလဲ ဓါတ္ပုံေတြ ရိုက္ႏိုင္သေလာက္ ရိုက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ ဒီအျမန္လမ္းမွာ ပုလုေကြး အခ်စ္ဆုံး ဒီေကာင္ၾကီးလဲ အရင္က အလုပ္လုပ္ခဲ့ဘူးတယ္။ ခုေတာ့ ပုလုေကြးတို႔အိမ္မွာ ဒီေကာင္ၾကီး မရွိေတာ့ေပမဲ့ ဒီေကာင္ၾကီးရဲ႕ အစ္ကိုေတြ ညီေတြကေတာ့ အလုပ္လုပ္တုန္းဗ်။ (ဒီေကာင္ၾကီး အေၾကာင္းကို မသိေသးရင္ ဒီမွာဖတ္ေပးပါေနာ္)
ဒါက အျမန္လမ္းမ မေရာက္ခင္ အျမန္လမ္းမနဲ႔ လက္ရွိရန္ကုန္မန္ေလး ဆက္သြယ္ေပးမဲ့ ျဖတ္လမ္း
ဒါကေတာ့ တံတားေပၚက အျမန္လမ္းမနဲ႔ တံတားေအာက္ ေက်းရြာခ်င္းဆက္ လမ္းေတြ (အျမန္လမ္းမေပၚကေန ဘယ္လမ္းမွေပးမျဖတ္ဘူး လမ္းေအာက္ကပဲ တံတားပုံစမ်ိဳးေဖာက္ထားတယ္)


အျမန္လမ္းမ ေပၚေရာက္ပါပီ
လမ္းေတြက ေဟာဒီလိုမ်ိဳး ျဖဴးေနတာပဲ
ဘိလပ္ေျမေဖ်ာ္စက္တဲဗ် (အဲဒီလို စက္မ်ိဳး ဆယ္မိုင္မွာ တစ္လုံးရွိတယ္)
ဒါက ဝါးကတုတ္ဆည္ဗ် (လမ္းမွာ ဒါးက ဆည္လဲေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္)
လွမ္းျမင္ေနရတဲ ေတာင္ဂုံးေဘးက နီနီ အေဆာက္အဦးေတြက အေျမာက္တပ္ဆိုပဲ
(ေလးေၾကာင္းအရံတပ္လား အေျမာက္တပ္လားမမွတ္မိေတာ့ဘူး)
ဆီဆိုင္ေတြလဲ ေဆာက္ေပးထားတယ္ဗ်
ဒါက ေတာ့ အျပန္ေပါ့ဗ်ာ
--------------------------------------------------------------------

Saturday, March 7, 2009

စိတ္ကူးယဥ္ အိမ္မက္မ်ား

က်ေတာ္ငယ္ငယ္က ေတာာ္ေတာ္ကို စိတ္ကူးယဥ္တက္တဲ့ ေကာင္ဗ်။ စိတ္အလို မက်တာ စိတ္မေက်နပ္တာေတြ ရွိရင္ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ပီး ေလွ်ာက္လုပ္ေနမိတယ္။ အသက္ကေလးရလာေတာ့ တိလြင့္ေလလို ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အသိကေလးကပ္ပီး ထိန္းထားႏိုင္လာတယ္ေလ။

အခုအခ်ိိန္မွာ ငယ္ငယ္ကေလာက္ မမ်ားေတာ့ ေပမဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈေလးေတြက ေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲေလ။
ဒါနဲ႔ က်ေတာ္ငယ္ငယ္က စာအုပ္ေလးေတြကို အရမ္းခ်စ္တာ။ စာအုပ္ေလးေတြ ဖက္ေနရရင္၊ စာအုပ္သစ္ေလးေတြ ကိုင္ေနရရင္ လူကို ေမာ့ေမာ့ ေမာ့ေမာ့နဲ႔။ ေက်ာင္း တက္တုန္းကလဲ ဆရာမမ်ား စာအုပ္ေတြ ၊ ဂိုက္္ရွိလ္ အသစ္ေလးေတြ မ်ားေပးလို႔ကေတာ့ေလ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။

ယူနီေရာက္ေတာ့ လည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေတာ္တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္း က လုိက္ဘရီမွာ စာအုပ္ဆုိလို ဗီရို ၃၊ ၄လုံးပဲရွိတာ။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ဆို က်ေတာ္တို႔ ငွားလို႔ မရတဲ့ for show ေတြပဲ။ ၾကိဳ႕ ကုန္းေက်ာင္းၾကီးမွာေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၾကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းဆိုတာ က်ေတာာ္တို႔ အပတ္တိုင္း သြားႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာေလ။ က်ေတာ့ စိတ္ကလဲ တစ္မ်ိဳး၊ ေက်ာင္းက တစ္ခုသင္လုိက္ရင္ သူနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ သက္ဆိုင္တဲ့ reference ေတြ ထပ္ဖက္လုိက္ရမွ ေက်နပ္တာ။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ေတာ့ စာအုပ္ေတြ ရွာရတာ မလြယ္ဘူးေလ။ အရင္ကလဲ အခုေလာက္မွ ဂူးဂဲတစ္ေတြ ဟိုေမႊ ဒီေႏွာက္ေတြ သိပ္မသုံးတက္ေသး။ သာမန္ေလာက္ပဲ ရွာတက္တာေလ။

တေန႔ေတာ့ က်ေတာ္ လိုင္ဘရီတစ္ခုကို သြားေတြတယ္ေလ။ အဲဒါက mmopenlibrary ေလ။ အဲ့ဒါမွာ က်ေတာ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ေလ့လာခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သြားေတြ႕တယ္။ အားလုံးကို အလြယ္တကူေဒါင္းလို႔ ရေအာင္ လုပ္ေပးထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားေပါ့ဗ်ာ။ mmopenlibrary ေလးမွာ က်ေတာ္လိုခ်င္တာေတြ ေဒါင္မယ္။ က်ေတာ့မွာ ရွိတာေတြကို ျပန္ေဝမွ်မယ္ေပါ့။ က်ေတာ့ ရဲ႕ အေပ်ာ္ေလးဟာ ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ မၾကာခင္ပဲ mmopenlibrary ဝဘ္ဆိုဒ္ ေလးေဒါင္းသြားတယ္။ ပထမေတာ့ ေအာ္ျပန္တက္လာႏိုး ျပန္တက္လာႏိုးေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကလလည္း ကိုၾကီးဒီဘီေအ တို႔ ဘာတို႔နဲ႔ သိပ္မရင္းႏွီးေသဘူးေလ။ ေနတိုင္း အင္တာနက္ဝင္ရင္ mmopenlibrary ေလးကို ဝင္ၾကည္႔ရတာက အေမာ။ အခုအခ်ိန္ထိေတာ့ mmopenlibrary ေလးကို ျပန္မေတြရေသးဘူး။ သူတို႔ မွာလဲ မူပိုင္ခြင့္ေတြ ဘာေတြ ရွိေနမယ္ထင္ပါတယ္။

က်ေတာ့ စိတ္ကူးအိမ္မက္ေလးကေတာ့ တေန႔မွာ ရန္ကုန္မွာ လိုင္ဘရီေလးတစ္ခုဖြင္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလုိင္ဘရီေလးမွာ hardcopy စာအုပ္ေလးေတြ သိပ္မရွိပဲ ကြန္ပ်ဴတာေလးေတြရယ္၊ စာအုပ္ေလးေတြရဲ႕ softcopy ေလးေတြရယ္ ေနာက္ ေစ်းႏွဳန္းခ်ိဳသာစြာ ပရင့္ထုပ္လို႔ရမ့ဲ ပရင္တာရယ္၊ မိတၱဴကူးစက္ေလး
ရယ္ပဲရွိမယ္။ ေနာက္ဆုံထြက္ စာအုပ္ေတြကို ေဒါင္းပီးေတာ့ ဆာဗာထဲမွာ သိမ္းေပးထားမယ္။ လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကို ယူေပါ့ဗ်ာ။ ပထမပိုင္းေတာ့ rs လို မ်ိဳးဆိုဒ္ေတြက ေန ခိုးကူးမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္း ေတာ့ ပိုက္ပိုက္တက္ႏိုင္တဲ့ အခါ မူပိုင္ ဝယ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီိလို အြန္လုိင္းမဟုတ္ေတာင္ ေအာ့လိုင္း ဖရီးလိုင္ဘရီေလးတစ္ခု ဖြင့္ခ်င္မိတယ္ဗ်ာ။

က်ေတာ့ စိတ္ကူး အိမ္မက္ေလးေတြဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ အေကာင္အထည္ေပၚလာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရငး္ ညီမေလး မိဂူးမီ နဲ႔ ညီမငယ္ ဝိႈက္တို႔ရဲ႕ tag ဂိမ္းေလးကို ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္က်လြန္းမက ေနာက္က်တဲ့အတြက္ ခြင္လႊတ္ပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။