ေရႊ ၆၂ ထဲက ကြ်န္ေတာ္အၾကိဳက္ဆုံးေရႊ (ေျမြအိမ္)

ေျမြအိမ္
စာေရးဆရာ…ထက္ၿငိမ္းေဝ
အမွတ္ ၁၂၂၊ ဇန္နဝါရီလ၊ ၂၀၀၀ ျပည္႔ႏွစ္
ေရႊအျမဳေတ ရုပ္စုံမဂၢဇင္း

(photo by google)

၅၈လမ္းအတုိင္း ေတာင္ဘက္ကုိ တည္႔တည္႔သြား ေအာင္စစ္သူ ကားဂိတ္ေတာင္ဘက္နားက ကုန္းျမင့္ဘက္ေပၚမွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းၾကီးတစ္ေက်ာင္း ေတြ႔လိမ့္မယ္။

ဟုတ္ၿပီ ေတြ႔ၿပီ။

အဲဒီကေန ေတာင္ဘက္ကို ႏွစ္ျပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဆက္သြားလုိက္၊ လမ္းအေရွ႕ဘက္ အစြန္ဆုံးက အိမ္ဟာ မင္းသြားခ်င္တဲ့ အိမ္ပဲ။

စက္ဘီးကို ေျခတစ္ဖက္ ေထာက္ရပ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕ ႏွစ္ျပေက်ာ္ေက်ာ္ သို႔လွမ္းၾကည္႔ လိုက္သည္။
အလို.. ေမွာင္စပ်ိဳးအခ်ိန္ ဆိုေပမယ့္ လမ္းမီးေတြနဲ႔ လင္းထိ္န္ေနပါလား။ လူေတြကလည္း သြားၾကလာၾက စည္စည္ကားကားပဲ။ ကိုယ္ထင္ထားသလို ၿမိဳ႕အစြန္ ေခ်ာင္ကေလးထဲက လူသြား လူလာနည္းတဲ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ေနရာတစ္ခုမဟုတ္ပါလား။

ဆက္သြားရမွာပင္ ရွက္သလိုလို ရြံသလိုလို ျဖစ္သြားသည္။

အင္း..လူမျမင္ သူမျမင္ ေနရာမွတ္လို႔ လာခဲ့တာ၊ လူေတြ အမ်ားၾကီး ဆိုေတာ့ မခက္ဘူးလား။ မေတာ္ အသိတစ္ေယာက္ေယာက္ နဲ႔ေတြ႔ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သည္ကို ဘာလာလုပ္လဲ ေမးရင္ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။ အေၾကာင္း ျပခ်က္တစ္ခုခုေတာ့ စဥ္းစားထားရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုံပါမလား။ ကုိယ္ေျပာတာကို မယုံဘဲ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးၾကီး လုပ္ေနရင္ ပိုၿပီးအေနခက္ေရာမယ္။

ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည္႔ရေကာင္းမလား စဥ္းစားမိျပန္သည္။

အို …ဒီေလာက္အေဝးၾကီး စက္ဘီးနင္းလာခဲ့ၿပီးမွ ဘာမွမဟုတ္ဘဲ လွည္႔ျပန္ရရင္ ေမာစရာ။

ၿပီးေတာ့ ဒီကုိလာႏိုင္ဖို႔ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ လက္ဖက္ရည္ အငတ္ခံၿပီး ပိုက္ဆံစုခဲ့ရတာ။ အရင့္အရင္ လေတြတုန္းကလည္း သြားမယ္သြားမယ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ သြားၾကည္႔ဦးမယ္နဲ႔ စိတ္ကူးပဲ ရွိၿပီး ရြံတြန္႔ရြံတြန္႔ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္ကို ရဲရဲပိုင္းျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ။ လိုရာေရာက္ဖုိ႔လည္း လက္တစ္ကမ္းပဲ လိုေတာ့တဲ့ဟာ။ ဒီေလာက္ထိ ေရာက္ၿပီးမွ လွည္႔ျပန္ရရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။

ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာက ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ဆုိ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ လွမ္းတာပဲ။ ဒီအရပ္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အသိေတာ မရွိေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ တကယ္လို႔ မ်က္ႏွာသိ ရွိေနေတာင္ လွ်ာထိုးဦးထုပ္နဲ႔၊ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို ရုတ္တရတ္ေတာ့ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆက္သြားလုိက္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလ။

ေနဦး၊ ေနမပူဘဲ ဦးထုပ္နဲ႔ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေကာင္းပါ့မလား။ လူေတြ ပိုၿပီး သတိထားမိေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေနမလား။ မ်က္မွန္ေတာ့ ခ်ြတ္ထားတာ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ ဦးထုပ္ကေတာ့ တခ်ိဳ႕လည္း ေနမပူဘဲ ဒီလုိေဆာင္း တက္ၾကတာပဲ။ မ်က္မွန္ခ်ြတ္ၿပီး ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထားလိုက္မယ္။ ေခါင္းငုံ႔ထားရင္ မ်က္ႏွာကို သူမ်ားကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အေသအခ်ာ မၾကည္႔ရင္ ေပါ့ေလ။

အဲ..တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ေခါင္းအျမဲငုံ႔ထားလို႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ဟုိဟုိသည္သည္ ၾကည္႔ရေတာ့မယ္။ ဒါဆိုရင္ အဲ့ဒီအိမ္မွာရွိတဲ့ လူေတြနဲ႔ အဲဒီအိမ္ကို လာတဲ့ ကိုယ္လိုလူေတြကေတာ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရမွာပဲ။ အဲဒီအထဲမွာေကာ ကိုယ့္အသိ မရွိႏိုင္ဘူးလား။ အင္း.. ရွိႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီိလုိမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရင္ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရပါ့။ တစ္သက္လုံး ရိုးရိုးေအးေအး ေနခဲ့သမ်ွ သိကၡာေတြ ေရစုန္ေမ်ာကုန္ မွာပဲ။ “တစ္ခါခုိးစား၊ တစ္ခါမိ” ဆိုသလို ျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡ။

အိုေလ.. ကုိယ္လည္း ေလာကီသား ေသြးနဲကိုယ္၊ သားနဲ႔ကို္ယ္ပဲဟာ။ တစ္ခါတေလေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ သူမ်ားေတြလို ခဏ ခဏ အလြန္အကြ်ံမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအိမ္မွာ ဆုံၾကၿပီး ဆိုမွေတာ့ “သည္ပုတ္ထဲက သည္ပဲ” ပဲေပ့ါ။ ဆင္ျဖဴမ်က္ႏွာသာ ဆင္မညး္ မၾကည္႔ဝံတာ။ ဆင္းမည္း ဆင္မည္း ခ်င္းေတာ့ ဘာလို႔ ဝံ့ရမွာလဲ။

စိတ္ကို တင္းၿပီး စက္ဘီးကို ဆက္နင္းလာခဲ႔သည္။ ေရာက္လိုေသာ အိမ္ႏွင့္ နီးလာေတာ့ ရင္ခုန္ႏွဳန္က ေတာ္ေတာ္ေလး ျမန္လာသည္။ တကယ္ဆုိ အသက္ ၃၃ႏွစ္ အရြယ္ လူပ်ိဳၾကီး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ မိန္မပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ကို သည္မွ်ရင္ခုန္ေနဖို႔ မေကာင္းဟု ထင္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘာသာသူ အလိုလို ခုန္လာတာေတာ့ ဘာမွမတက္ႏုိင္။ သည္ အတိုင္း ပင္ ဆက္နင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ တည္႔တည္႔ကို ေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲက ဟာတာလိုလို၊ ေမာတာလိုလို ျဖစ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာက ထူပူရွိန္းဖိိန္းေနျပန္သည္။

ေနာက္တစ္ပုိင္း ေသာၾကာေန႔တင္ပါမည္ ။ ည ( ရ )နာရီ