က်ေတာ္ မုန္းေသာ ၿမိဳ႕

ငါ မေနခ်င္တဲ့ ငါမုန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ေလး အေၾကာင္းကို ငါအိမ္မက္ မက္တယ္။အဲဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ ဧရာဝတီျမစ္ ကမ္းနဖူးမွာတည္ရွိတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလး မွာ ငါ ၆ႏွစ္ေလာက္ ေနဖို႔ အေၾကာင္းဖန္ဖူးေပမဲ ငါတကယ္ေနတာ ၁ႏွစ္ေတာင္ ျပည္႔ရဲ႕လား မသိဘူး။ အခုအဲဒီၿမိဳ႕ေလးကို ငါလြမ္းေနတယ္။

အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ငါရန္ကုန္ကေနလာရင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဧရာဝတီအလွကို ငါအရင္ျမင္ရတယ္။ ငါေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညဘက္ျဖစ္ေပမဲ့ ငါကို ဧရာဝတီကို ဟာႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ဧရာဝတီဟာ သူရဲ႕ ခ်ိဳျမျမေလေျပေတြနဲ႔ အဲ့ဒီျမိဳ႕မွာ ငါကို ေနဖို႔ စြဲေဆာင္ေပမဲ့ ငါဟာ မီးခိုးမ်ားတဲ့ ရန္ကုန္ကေန မထြက္ခြာ ခ်င္ခဲ့ဘူး။


ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးထဲမွာ ငါေရကူးဖူးတယ္။ ငါဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ေရကူးေဘာင္းဘီ ဖင္က်ပ္ေလးနဲ႔ ငါကူးေတာ့ အဲဒီျမိဳ႕က လူေတြ ငါကို စူးစမ္းတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည္႔ၾကတယ္။ ငါတို႔ တခါတေလ ဧရာဝတီကမ္နဖူးေပၚက ဧရာရဲ႕ လွိဳင္းေတြကို စီးေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ မွာထမင္းစားရင္း ဧရာဝတီကို ဘီယာနဲ႔ ျမည္းခဲဘူးတယ္။ ဒဲ့ဒီညမွာ ဧရာဝတီ ဟာ ေပ်ာ္ျမဴးေနတယ္။ တခါတေလ ငါဟာ ဧရာဝတီရဲ႕ ရင္ခြင္ကို ျဖတ္ၿပီး ကိုဖက္ဒီဘက္ကမ္းကို ဆုိင္ကမ္းေလ်ွာက္ ေမာင္းဖူးတယ္။ ဧရာဝတီရဲ႕ ေလေျပဟာ ငါကိုက်ီစယ္လို႔ေပါ့။



အဲဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ ငါၾကိဳက္တက္တဲ့ အစားစာေတြနဲ႔ ငါကို ဆြဲေဆာင္ ျဖားေယာင္းေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သေကၤတလို႔ ဆုိႏိုင္တဲ့ စားစရာတစ္ခုဟာ ငါရဲ႕မနက္စာ အျဖစ္ ငါေနတဲ့ရက္အတြင္းမွာ ခုန္ေပါက္ ေရာက္ရွိလာေလ့ရွိတယ္။ လက္ဖက္ေရ. ေကာ္ဖီမၾကိဳက္တဲ့ ငါ့အတြက္ မုန္းဟင္းခါးအစားထုိး မနက္စာတစ္ခု ကို ငါမက္မက္သက္သက္စားခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ငါဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳဳရင္း ဘီယာစုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ဘီယာစုပ္ေနတဲ့ ငါတို႕ကို ျမင္းၾကီးေပၚကေန ၾကည္႔ရင္း သတိေပးေနသလိုပဲ။



ေနာက္ ဲဒီေဒသထြက္ ယိုမ်ိဳးစုံဟာလည္း နာမည္ၾကီးသား။ ေအးခ်မ္းတဲ့ညေတြမွာ ငါတခုတ္တရစားေလ့ရွိတာကေတာ့ ေျပာင္းဖူးမီဖုတ္ပဲ။ သူတို႔ေဒသထြက္ ေျပာင္းဖူးဟာ ခ်ိဳျမိန္လွတာမို႔ ငါမက္မက္ေမာေမာ စားေလ့ရွိတယ္။



အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ အညာမဟုတ္ေပမဲ့ အညာဆန္တယ္။ စကားအေျပာအဆို အေနအထိုင္တခ်ိဳ႕ဟာ အညာေရာက္ေနသလိုပါပဲ။ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ ငါတို႔အေျပာအဆို ကြာျခားခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ငါမွတ္မိေနသား။ ဘာတဲ့“ ဟုတ္ေလာက္တယ္” ဆိုတဲ့ အသုံးအႏွဳန္း..ဟုတ္ေလာက္တယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ အေနနဲ႔ ျဖစ္ေလာက္တယ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ရွိတယ္လို႔ သုံးေပမဲ့ သူတို႔က မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ သုံးတယ္။



အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေလးက လူေတြဟာ ငါတို႔လိုေကာင္ေတြကို အထင္ၾကီးတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ တစ္ခါတေလ ၾကည္႔တက္တယ္။ ငါတို႔ကို ေလးစားတက္သလို ငါတို႔ဆိုရင္ အဲဒီျမိဳ႕ေလးမွာ အစစအရာရာ ပြဲျပီးသေလာက္ပါပဲ။ ဥပမာတစ္ခုအေနနဲေပါ့ ဘဏ္အခက္အခဲေတြ ျဖစ္တုန္းကေပါ့ အဲ့ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ဘယ္သူ႕ကို မွ ပုိက္ပိုက္မထုတ္ေပးခ်ိန္မွာ ငါတို႔ ဟာ ငါ့တို႔ရဲ႕ အမွတ္တဆိပ္ကတ္ေလးေတြနဲ႔ အိမ္ကပို႔တဲ့ ပိုက္ပိုက္၊ စုထားတဲ့ ပိုက္ပိုက္ေတြကို သြားထုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။


ဧရာဝတီရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေဒသေတြဟာ အသီးအႏွံျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္တယ္။ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အထြက္မွာ သစ္သီး အႏွံ ေတြကို ရန္ကုန္တင္ပို႔တဲ့ ကုန္စည္ဒိုင္ေလးေတြရွိတယ္။ ၾသဇာသီးခ်ိန္ဆို ငါဟာ လည္ေခ်ာင္းေတြနာလာတဲ့ အထိ ၾသဇာသီးေတြ တစ္ဝ တျပဲစားခဲတယ္။
အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ မေနခ်င္တဲ့ ငါဟာ သူမ်ားေတြထက္ ၂ႏွစ္ပိုေနခဲ့ရတယ္။ သူမ်ားေတြ ၄ႏွစ္ေလာက္ေနတာကို ငါဟာ ၆ႏွစ္ေလာက္ေနဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။


အဲဒီျမိဳ႕ေလးကို ငါေနာက္္ဆုံးႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တာ ၂၀၀၆ေလာက္ကေပါ့။ ပါးပါးမားမားတို႔လာၾကိဳတဲ့ ကားေလးနဲ႔ ငါဟာ အဲဒီၿမိဳ႕တခြင္ကို သြားရင္း ႏွဳတ္ဆက္ ခဲတယ္။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္မႈး(ပါးပါးရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္လဲျဖစ္၊ မာမီတပည္႔လဲျဖစ္၊ ငါနဲ႔ ဇာတိတူလဲျဖစ္သူ…) ကဧည့္ခံေက်ြးေမြးတဲ့ ေနလည္စာကို ေတာာင္ဘက္ၾကယ္ စားေသာက္္ဆုိင္မွာ စားေသာက္ရင္း ငါဟာဧရာဝတီရဲ႕ အလွကို ေနာက္္ဆုံးခံစားခဲ့တယ္။


အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ငါမေနခ်င္တဲ့ ငါမုန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ေလး ငါလြမ္းေနတယ္။ ၿမိဳ႕ေလးေရ လြမ္းတယ္ကြာ…။
………….......................................................................................................................
ဒီပို႔စ္ေလးမွာ က်ေတာ္သုံးထားတဲ့ “ငါ” “ငါတို႔” ဆုိတဲ့ အသုံးအႏွဳန္းေလး ဟာ အနည္းငယ္ ရိုင္းတာ မို႔ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ “ငါတို႔” ဆိုတာ သမုဒၵရာၾကီး ျဖစ္ရင္ “ငါ”ဆိုတာဟာ သမုဒၵရာထဲက ေရတစ္ေပါက္မ်ွသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ေလးဟာ က်ေတာ့ မန္မိုရီစတစ္ထဲမွာ ခိုေအာင္းေနတာ ဒီညနဲ႔ဆို ၉ရက္ေျမာက္ၿပီေပါ့။ ဒီပို႔စ္ေလးဟာ က်ေတာ္ အိမ္မက္က လန္႔ႏိုးၿပီး ထေရးထားတဲ့ က်ေတာ့ရင္တြင္းျဖစ္ စစ္စစ္ေလးပါ။ တျခား ေသာသူမ်ားထံမွ မွီျငမ္းထားျခင္း လုံးဝ လုံးဝ မရွိပါေၾကာင္း အာမခံပါသည္။ ဓါတ္ပုံေလးကေတာ့ က်ေတာအဖြဲ႔ေတြ အာလုံးယူေနၾက +x-xx တို႔ ရိုက္ထားတဲ့ ပုံေလးေတြထဲက တစ္ခုပါ။