ခပ္ထုံထုံ ခပ္အအ ခပ္နနေကာင္

က်ေတာ္ အရိုးသားဆုံးေျပာရရင္ မလိမ္တတ္ဘူး။ သူတစ္ပါးကို လိမ္ရင္လဲ အလိမ္ေပၚတာမ်ားတယ္။ အဲ က်ေတာ္ထက္ အ တဲ့ သူကိုေတာ့ လိမ္လို႔ရမွာေပါ့ဗ်ာ။

ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္မွာ ငါးပိေၾကာ္ေတြ ဘာေတြေၾကာ္ရင္ က်ေတာ္က ခိုးစားေနက်။ က်ေတာ္တို႔ အိမ္မွာက ငါးနီတူေျခာက္ေလးေတြကို ငရုတ္သီးေလးနဲ႔ မၾကာမၾကာေၾကာ္စားေလ့ ရွိတယ္။ အဲဒီလုိေၾကာ္ပီဆို က်ေတာ္လူၾကီးေတြ အလစ္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ ခုိးစားေနက်။ တစ္ခါေပါ့ က်ေတာ္ခိုးစားတာ အိုးအဖုံးက ျပဳတ္က်ပီး ဂလုံဂလြမ္ျမည္ပါေရာ။ ဒါနဲ႔ အသာေလးပုံးေနတာေပါ့။ လူၾကီးေတြ မသိေလာက္ဖူးဆိုမွ အိမ္ေရွ႕ထြက္တယ္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မာမီက သားၾကီး ငါးပိေၾကာ္ ခိုးစားတယ္မဟုတ္လားလို႔ ေမးတယ္ဗ်။ က်ေတာ္က သားသားမစားပါဘူး လို႔ လိမ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ပါးစပ္မွာ အကြက္လိုက္ၾကီး အဆီေတြ ဝင္းေနတာကို မားမားတို႔မသိပဲေနမလားဗ်။ အဲဒီေလာက္ အလိမ္ေတာ္တာ။

တစ္ခါလဲ စလုံးမွာ ငါးေၾကာ္ခိုးစားပါတယ္ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိတုန္းေပါ့။ အဲဒီ ငါးေၾကာ္ခိုးစားမႈဟာ အြန္လုိင္းေပၚေတာင္ ေရာက္သဗ် ။ လိမ္တက္တာေျပာတာပါ။

ရုိးသားမႈနဲ႔ အတူ ပြင့္လင္းမႈကလဲ ပါလာၿမဲပါ။ ဒီစာကို ေရးတာက က်ေတာ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ေပါ့။ က်ေတာ္ကေတာ့ က်ေတာ့္အရွိအတိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို အပြင့္လင္းဆုံးေျပာတတ္တယ္။ သူက်ေတာ့္ကို ေျပာသင့္တာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ ညီေရ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ အဲဒါကို လွဴမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ....

က်ေတာ္က အရွိကို အရွိတုိင္း ရိုးရုိးသားသားေျပာတတ္ ေတြးတက္ လုပ္ကိုင္တတ္ေတာ့ က်ေတာ္သယ္ရင္းက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္ ။ မင္းက “အ” ရုံတင္မကဘူး။ တုံးပါတုံးတာတဲ့ဗ်။ ေျပာခ်င္လဲ ေျပာပါေစ။ က်ေတာ္ကေတာ့ အားလုံးအေပၚမွာ အရင္အတုိင္း ဆက္ဆံရင္း ”ခပ္ထုံထုံ ခပ္အအ ခပ္နန ေကာင္” အျဖစ္ေနသြားမွာပါေလ။

photo: rebekccahkim .file.wordpress.com